Twórczość Edvarda Griega (1843-1907) często uważa się za schematyczną i zamkniętą w czterotaktowych lub ośmiotaktowych pudełkach. Jedyny podkreślany przez badaczy aspekt nowatorski to harmonia, która nadaje kwadratowej konstrukcji oryginalność i dużą płynność. Celem książki jest wykazanie korelacji między zjawiskami melodycznymi, harmonicznymi i rytmicznymi w ujęciu formalnym oraz udowodnienie, że późne opusy fortepianowe Griega: Utwory liryczne op. 54, 19 Norske Folkeviser op. 66, Sltter op. 72 wskazują na tendencje modernistyczne. Le nouveau Grieg (Nowy Grieg) zachwycił kilku europejskich modernistów, takich jak Maurice Ravel, Sergiusz Prokofiew czy Bla Bartók, a zaskoczył współczesnych artyście twórców norweskich, którzy nie chcieli podążać jego śladami. Można zaryzykować stwierdzenie, że późna twórczość fortepianowa tego kompozytora stanowi kolebkę europejskiego modernizmu, i tym samym uznać Griega za prekursora tego kierunku w muzyce, podobnie jak obrazy Williama Turnera (1775-1851) można interpretować jako zapowiedź impresjonizmu w malarstwie.
.jpg)
czuly.jpg)
